پیش از این‌ها زمانی بود که می‌توانستم تقریباً شادی را حس کنم ...
یادم نمی‌رود، هرگز: چه بود و چه شد، و همه را خود کردم!
سلام،
آن روزها را یادت است که با هم می‌رفتیم توی پارک و قدم‌زنان از همه‌چیز و همه‌کس می‌گفتیم فقط برای این‌که قدری با هم باشیم؟ یادت است آن موقع‌ها را که می‌نشستیم پشت میزهای شطرنج پارک و در چشم‌های هم خیره می‌شدیم، بی‌آن‌که حرفی بزنیم؟ یادت هست همه‌ی چیزهایی که به هم قول دادیم و همه‌ی حرف‌هایی که به هم زدیم و نزدیم؟
داشتم این روزها به تو فکر می‌کردم. به تو و آن‌چه بین‌مان بود ... این‌که آیا واقعاً آن‌چه ما داشتیم عشق بود؟ آیا اگر من واقعاً عاشقت بودم، هرگز اجازه می‌دادم که آن‌چه بر تو گذشت، بر تو بگذرد؟ آیا نباید به هر قیمتی که شده، هر آن‌چه در توانم بود انجام می‌دادم که تنها آن قطره‌ی اشکی که از چشمت جاری شد بیرون نتراود؟
آیا واقعاً این عشق بود؟ یا شاید مهری بود که هوس آن را به خود آلوده بود، و چون سرآمد، دیگر تلاشی برای ابقایش نکردم ...
نمیدانم ... نمیدانم که باید با تو بودن را آرزومند باشم یا نه ... نمیدانم اگر روزی خبر نامیمونی از تو به من برسد چه خواهم کرد: اشکی آیا روایت خواهم کرد؟ آیا دلم از بی‌قراری به جنب‌وجوش خواهد افتاد؟
حتّی نمیدانم آیا دیگر باید در اشتیاق سلامی از تو و سلامی بر تو باشم یا نه؟
آیا تو برای من تمام شده‌ای؟ آیا من برای تو تمام شده‌ام؟ آیا نباید برای هم تمام شده باشیم؟
این روزها تو عجیب جا خوش کرده‌ای میان همه‌ی آن چیزهایی که به نوبه‌ی خودشان امان از من بریده‌اند در ذهنم. این روزها، نمیدانم که وقتی به تو فکر می‌کنم، آیا تو هم در گوشه‌ی خود به من می‌اندیشی؟ آیا باید این را بخواهم که تو به من بیاندیشی؟ هیچ نمیدانم ...
چقدر باید اذیّت‌ات کرده باشم که حتّی وقتی نمی‌خوای، مدام داری بهش فکر می‌کنی ...
چقدر باید اذیّت‌ات کرده باشم که مدام دلت بخواد که بهش فکر کنی ...
چقدر باید اذیّت‌ات کرده باشم که نمی‌تونم فکرتو از سرم بیرون کنم ...
بنام بر اینه که چیزایی که این‌جا گذاشته شده هیچ‌وقت تغییر نکنه ... هیچ‌وقت توش دست نبرم (هرچند که یک استثناء هم داشته)، به همین علّت حرفایی که نوشته‌م رو برنخواهم داشت، امّا باعث نمی‌شه که وقتی الآن با آرامش بهش فکر می‌کنم بهشون معتقد باشم.
بعضی‌هاشون رو وقتی دوباره می‌خونم دلم به درد می‌آد. بعضی‌هاشون رو وقتی می‌خونم خنده‌م می‌گیره: از جسارتی که نشون دادم. بعضی‌هاشون برام هیچ حسّی ندارن ...
امّا ...
فقط خدا می‌دونه که اگه بدونم بودن من توی زندگی‌ش باعث رنجشش می‌شه، از زندگی‌ش بیرون خواهم رفت، تا علّت ناراحتی‌ش نباشم ... هر چند که هنوز به این نتیجه نرسیدم که بودنم به صرف بودنم ناراحتش می‌کنه ...
فقط خدا می‌دونه که اگه بدونم بودن من توی زندگی‌ش باعث رنجشش می‌شه، از زندگی‌ش بیرون خواهم رفت، تا علّت ناراحتی‌ش نباشم ... هر چند که هنوز به این نتیجه نرسیدم که بودنم به صرف بودنم ناراحتش می‌کنه ...