۴۲

از دوست به دوست‌جون:

به خوبی می‌دونم چرا دیشب رفته بودی توی خودت، و به خوبی می‌دونم چی تو رو یاد خاطرات انداخت. هر چند که وقتی اون وقایع می‌افتاد چندان به قولی considerate نبودم و بهشون توجه نکردم. هر چند که در آخر هم نفهم هستم ولی ...

به خوبی هم می‌دونم که اگه چراغم روشن بود نمی‌اومدی. بهت که گفتم، نه؟

ببخش اگر خیلی خیلی خیلی نگرانت شدم. ببخش که «بیش از چیزی که حقّ داشتم» نگران شدم. می‌دونم به من هیچ ربطی نداره. می‌دونم من هیچ حقّ دخالتی ندارم. می‌دونم که اصلا بهتره که من هیچ وقت در این موردها فضولی نکنم. واقعا ببخشید.

واقعا واقعا.

می‌دونی دوست‌جون، دوست‌جون برای من با دوست فرق داره. خیلی. شاید مشکلم هم همینه. :-)

به هر حال، دیگه به من ربطی نخواهد داشت. مطمئن. حدّاقل قول می‌دم سعیمو بکنم.

قول، باشه؟ از دستم ناراحت نباشی لطفا، باشه؟ منم قول می‌دم دیگه فضولی نکنم. باشه؟